ردیابی نقش ارز فیات در درگیری های جهانی

زمانی که ساتوشی ناکاموتو بیت کوین را ایجاد کرد، بسیاری آن را راه حلی برای رفع معایب پول فیات می دانستند. از لحاظ تاریخی، حدود 800 ارز فیات آمده و رفته اند و بسیاری از آنها در نهایت شکست خورده اند. جالب است که دلایل اساسی برای استقرار سیستم فیات برای بسیاری مبهم باقی مانده است. برخی استدلال می کنند که دولت ها برای تداوم فساد و تامین مالی درگیری های جهانی بی پایان، این سیستم را طراحی کرده اند. به طور خلاصه، اکثر ارزهای فیات یا از تعقیب‌های نظامی حمایت کرده‌اند و یا از بزرگان مالی که از چنین تلاش‌هایی سود می‌برند، محافظت کرده‌اند. با دپارتمان اقتصاد آکادمی بیتریوم همراه باشید

میراث جنگ محور ارزهای فیات

رابرت کندی جونیور، نامزد ریاست جمهوری ایالات متحده اخیراً اظهار داشت : “ارز فیات برای تامین مالی جنگ اختراع شد.” ادعایی که همه را متعجب کرد، اما تاریخ به ادعای کندی اعتبار می بخشد. قرون پیش، مردم با کالاها و فلزات گرانبها که به صورت سکه ساخته شده بودند، معامله می کردند که این رویه در زمان سلسله یوان در چین (1271-1368 پس از میلاد) در زمان کوبلای خان تغییر کرد.

ارز فیات در اصل پول صادر شده توسط دولت است که به کالایی فیزیکی مانند طلا یا نقره متصل نیست. ارزش آن ناشی از اعتماد شهروندان می باشد. برخلاف پول، کالایی که بر پایه پول مادی یا نماینده آن استوار است و به معنای اعتبار یک کالا، پول واقعی از طریق حمایت دولت ارزش خود را به دست می آورد. “Jiaochao” سلسله یوان یکی از اولین نمونه های فیات بود.

سلسله یوان اولین دولتی بود که پول فیات را به عنوان ارز قانونی انحصاری خود پذیرفت. با این حال، انتشار بیش از حد آن برای تأمین مالی درگیری‌های داخلی منجر به تورم شدید شد و ارزش «جیائوچائو» را به ناچیز کاهش داد. در حالی که یوان در سال 1352 ارز کاغذی “ژیزنگ چائو” را معرفی کرد، ارزش آن در لحظه سرنگونی سلسله یوان توسط سلسله مینگ در سال 1368 به شدت کاهش یافت.

آیا جیائوچائو جنگ ها را تامین مالی می کرد؟ بله. سیستم نوپای فیات تا سال 1368 از مبارزات نظامی قابل توجهی پشتیبانی کرد. جیائوچائو به سرمایه گذاری هایی مانند فتح سلسله سونگ و تهاجم به ژاپن، آسیای جنوب شرقی و جاوه اشاره می کند. کنترل پولی متمرکز به رهبران یوان قدرت مالی بیشتری داد که اغلب به سمت عملیات نظامی هدایت می‌شد. با این حال، مانند دیگر پول های کاغذی اولیه چین، جیائوچائو از تولید بیش از حد رنج می برد که منجر به افزایش تورم شد.

پس از یوان، سلسله مینگ بعدی سکه های فلزی را احیا و بر نقره تاکید کرد. با این حال، آنها همچنین ارز فیات را مجدداً معرفی کردند. به دلیل چالش‌ هایی که یادآور دوران یوان هستند، مانند تورم افسارگسیخته ، ارز کاغذی «دا مینگ بائوچائو» مینگ مورد توجه قرار گرفت. این یادداشت ها عمدتاً جنگ بزرگ آسیای شرقی (1592-1598) یا جنگ ایمجین را تأمین مالی کردند. به سرعت به سال 1656، بانک استکهلمز در سوئد، که به عنوان اولین بانک مرکزی جهان شناخته شد، همچنین از پول فیات خود، “Stockholms Banco sedlar” برای تامین مالی جنگ ها استفاده کرد.

ارز فیات سوئدی نیز جنگ‌ هایی مانند جنگ سی ساله، جنگ دوم شمالی و جنگ اسکانی را تقویت کرد. اما این مدل ارز فیات  پایدار نبود و در نهایت دچار تزلزل شد و سوئد را در اولین بحران بانکی خود فرو برد. در ایالات متحده، پول فیات هم از جنگ انقلابی و هم از جنگ داخلی حمایت می کرد. در حالی که ارز قاره ای سقوط کرد، گرین بک که از جنگ داخلی حمایت می کرد، به طور قابل توجهی کاهش یافت.

ایالات متحده زمانی به استاندارد طلا پایبند بود، اما روایت با کنفرانس برتون وودز و شوک نیکسون در سال 1971 تغییر کرد. دلار آمریکا یا اسکناس های فدرال رزرو (FRN) شاهد توقف تبدیل شدن طلا در آن سال بود. از آن زمان، ایالات متحده درگیر یک زنجیره ناگسستنی از درگیری ها بود. بسیاری بر این باورند که این اقدام نیکسون با هدف حمایت از جنگ ویتنام پس از تردید فرانسه در مورد ذخایر طلای ایالات متحده صورت گرفت.

تاریخ نشان می دهد که ارزهای فیات اغلب با جنگ و تخلف در هم آمیخته می شوند. برخی معتقدند که فیات در رویدادهایی مانند بحران وام مسکن 2007-2008، همه‌گیری کووید-19 در سال 2020 و کمک‌های مالی متعدد نقش داشته است. به جای کاهش محتوای فلزی مانند رومی ها، برنامه ریزان مرکزی فیات مدرن کنترل گسترده ای را از طریق چاپ پول و تعدیل نرخ بهره اعمال می کنند. مشاهدات کندی برای بسیاری از حامیان ارزهای جایگزین صادق است و جرقه‌ای برای  جدایی بین دولت و واحد پولی را برانگیخت و احساساتی را برای جدایی کلیسا و ایالت تکرار کرد.

دولت ها می توانند ارزهای فیات را برای تقویت مجتمع نظامی-صنعتی به طرق مختلف دستکاری کنند. بانک‌های مرکزی می‌توانند پول بیشتری چاپ کنند ، مستقیماً پروژه‌های دفاعی را تأمین مالی کنند، در حالی که نرخ‌های بهره پایین را برای تحریک استقراض و هزینه‌های نظامی تعیین کنند. با درگیر شدن در مخارج کسری، دولت ها می توانند اوراق قرضه منتشر کنند و عملاً برای تامین مالی جاه طلبی های نظامی خود وام بگیرند. یک ارز قوی که با استفاده از ذخایر ارزی تقویت شود، می تواند واردات مرتبط با دفاع را مقرون به صرفه تر کند.

چنین اهرم های مالی، در عین حال که قوی هستند، با خطراتی نیز همراه هستند. همانطور که تاریخ نشان می دهد، اتکای طولانی مدت به این استراتژی ها می تواند منجر به تورم، کاهش قدرت خرید عمومی و تزلزل بالقوه اعتماد به ارز شود. با گذشت زمان، دستکاری کنترل نشده می تواند سلامت کلی اقتصادی یک ارز فیات را به خطر بیندازد و در نهایت منجر به شکست آن شود.

نظر شما در مورد ارتباط ارزهای فیات با جنگ و فساد چیست؟  نظرات خود را در مورد این موضوع در بخش دیدگاه های آکادمی بیتریوم به اشتراک بگذارید.