حسابداری برای ارزهای دیجیتال
مسائل زیادی وجود دارد که حسابداران ممکن است در عمل با آنها مواجه شوند که در حال حاضر هیچ استاندارد حسابداری برای آنها وجود ندارد. یکی از نمونه ها ارزهای دیجیتال است. به عنوان مثال، از آنجایی که در حال حاضر هیچ استاندارد حسابداری برای توضیح نحوه حسابداری ارزهای دیجیتال وجود ندارد، حسابداران چاره ای جز رجوع به استانداردهای حسابداری موجود ندارند. این مقاله به نامزدهای گزارش‌دهی استراتژیک کسب‌وکار (SBR) نشان می‌دهد که چگونه می‌توان این کار را با استفاده از ارزهای دیجیتال به عنوان مثال انجام داد.
در هر شرایط امتحانی، انتظار می رود که داوطلبان چند دقیقه وقت بگذارند تا در مورد هر سوال/سناریو فکر کنند و پاسخ خود را برنامه ریزی کنند – یعنی در این مورد، به این فکر کنید که چه استانداردهای حسابداری ممکن است قابل اجرا باشد. سپس این طرح ساختاری برای پاسخ شما فراهم می کند. نامزدهای SBR باید توجه داشته باشند که پیشنهاد یک استاندارد حسابداری منطقی کاملاً قابل قبول است و سپس توضیح دهید که چرا آن استاندارد قابل اجرا نیست. در واقع، این مقاله رویکردی مشابه با استاندارد بین‌المللی حسابداری (IAS®) 7، صورت جریان‌های نقدی، IAS 32، ابزارهای مالی: ارائه و استاندارد گزارشگری مالی بین‌المللی (IFRS) 9، ابزارهای مالی اتخاذ می‌کند.
چه استانداردهای حسابداری ممکن است برای حسابداری ارزهای دیجیتال استفاده شود؟
در ابتدا، ممکن است به نظر برسد که ارز دیجیتال باید به عنوان پول نقد در نظر گرفته شود زیرا نوعی پول دیجیتال است. با این حال، ارزهای رمزپایه را نمی‌توان معادل وجه نقد (ارز) همانطور که در IAS 7 و IAS 32 تعریف شده است، در نظر گرفت زیرا نمی‌توان آنها را به راحتی با هر کالا یا خدماتی مبادله کرد. اگرچه تعداد فزاینده‌ای از نهادها ارزهای دیجیتال را به عنوان پرداخت می‌پذیرند، ارزهای دیجیتال هنوز به‌عنوان وسیله مبادله به طور گسترده پذیرفته نشده‌اند و مناقصه قانونی را نشان نمی‌دهند. نهادها ممکن است ارزهای دیجیتال را به عنوان یک روش پرداخت بپذیرند، اما هیچ الزامی برای انجام این کار وجود ندارد.
استاندارد استاندارد حسابداری 7 معادل های نقدی را به عنوان «سرمایه گذاری های کوتاه مدت و با نقدشوندگی بالا تعریف می کند که به راحتی قابل تبدیل به مقادیر شناخته شده وجه نقد هستند و در معرض خطر ناچیز تغییرات ارزش قرار دارند». بنابراین، ارزهای رمزنگاری شده را نمی توان به عنوان معادل نقدی طبقه بندی کرد زیرا در معرض نوسانات قابل توجه قیمت هستند. بنابراین، به نظر نمی رسد که ارزهای دیجیتال نشان دهنده وجه نقد یا معادل های نقدی باشد که بتوان مطابق با استاندارد حسابداری 7 حسابداری کرد.
به طور شهودی، ممکن است به نظر برسد که ارز دیجیتال باید به عنوان یک دارایی مالی به ارزش منصفانه از طریق سود یا زیان (FVTPL) مطابق با IFRS 9 در نظر گرفته شود. با این حال، به نظر نمی رسد که با تعریف ابزار مالی مطابقت داشته باشد، زیرا آن را ندارد. نشان دهنده وجه نقد، سود سهام در یک واحد تجاری، یا قراردادی است که حق یا تعهدی را برای تحویل یا دریافت وجه نقد یا ابزار مالی دیگر ایجاد می کند. ارز دیجیتال یک اوراق بهادار بدهی یا اوراق بهادار سهام نیست (اگرچه یک دارایی دیجیتال می تواند به شکل اوراق بهادار سهام باشد) زیرا نشان دهنده منافع مالکیت در یک واحد تجاری نیست. بنابراین، به نظر می رسد که ارز دیجیتال نباید به عنوان یک دارایی مالی در نظر گرفته شود.
با این حال، به نظر می رسد که ارزهای دیجیتال با تعریف دارایی نامشهود مطابق با استاندارد حسابداری بین المللی حسابداری 38، دارایی های نامشهود مطابقت دارند. این استاندارد دارایی نامشهود را به عنوان یک دارایی غیر پولی قابل شناسایی بدون ماهیت فیزیکی تعریف می کند. استاندارد حسابداری 38 بیان می کند که یک دارایی در صورتی قابل شناسایی است که قابل تفکیک باشد یا ناشی از حقوق قراردادی یا سایر حقوق قانونی باشد. یک دارایی در صورتی قابل تفکیک است که قابلیت تفکیک یا تقسیم از واحد تجاری را داشته باشد و به صورت جداگانه یا همراه با یک قرارداد، دارایی یا بدهی قابل شناسایی، فروخته، انتقال، مجوز، اجاره یا مبادله شود. این همچنین با IAS 21، «اثرات تغییرات در نرخ ارز خارجی» مطابقت دارد، که بیان می‌کند که یکی از ویژگی‌های اساسی یک دارایی غیر پولی عدم وجود حق دریافت (یا تعهد به تحویل) تعداد ثابت یا قابل تعیین واحد است. ارز بنابراین، به نظر می‌رسد که ارز دیجیتال با تعریف دارایی نامشهود در استاندارد حسابداری 38 مطابقت دارد، زیرا می‌تواند از دارنده جدا شود و به صورت جداگانه فروخته یا منتقل شود و مطابق با استاندارد حسابداری 21، به دارنده حق دریافت یک تعداد ثابت یا قابل تعیین واحد پول.
