اقتصاد کینزی چیست؟

اقتصاد کینزی یک نظریه اقتصادی کلان اقتصادی است که در مورد هزینه کل در اقتصاد و اثرات آن بر تولید، اشتغال و تورم می باشد. اقتصاد کینزی توسط اقتصاددان بریتانیایی جان مینارد کینز در دهه 1930 در تلاش برای درک رکود بزرگ توسعه یافت. اقتصاد کینزی یک نظریه “طرف تقاضا” در نظر گرفته می شود که بر تغییرات اقتصاد در کوتاه مدت تمرکز دارد. نظریه کینز اولین نظریه ای بود که مطالعه رفتار اقتصادی و بازارها را بر اساس انگیزه های فردی از مطالعه متغیرها و ساختارهای کل اقتصاد ملی جدا کرد.
بر اساس نظریه خود، کینز از افزایش مخارج دولت و کاهش مالیات ها برای تحریک تقاضا و خروج اقتصاد جهانی از رکود حمایت می کند. متعاقباً، اقتصاد کینزی برای اشاره به این مفهوم مورد استفاده قرار گرفت که با تأثیرگذاری بر تقاضای کل از طریق سیاست‌های تثبیت فعال و مداخله اقتصادی توسط دولت، می‌توان به عملکرد اقتصادی بهینه دست یافت – و از رکود اقتصادی جلوگیری کرد.

نکات مهم اقتصادی کینزی

• اقتصاد کینزی بر استفاده از سیاست فعال دولت برای مدیریت تقاضای کل به منظور رسیدگی یا جلوگیری از رکود اقتصادی تمرکز دارد.
• کینز نظریه های خود را در پاسخ به رکود بزرگ توسعه داد و به شدت از نظریه های اقتصادی قبلی که از آن به عنوان «اقتصاد کلاسیک» یاد می کرد انتقاد کرد.
• سیاست های مالی و پولی فعال، ابزارهای اولیه ای هستند که توسط اقتصاددانان کینزی برای مدیریت اقتصاد و مبارزه با بیکاری توصیه می شود.

درک اقتصاد کینزی

اقتصاد کینزی نشان دهنده شیوه جدیدی از نگاه به مخارج، تولید و تورم بود. پیش از این، آنچه کینز آن را تفکر اقتصادی کلاسیک می نامید، بر این باور بود که نوسانات چرخه ای در اشتغال و بازده اقتصادی فرصت های سودی را ایجاد می کند که افراد و کارآفرینان انگیزه ای برای دنبال کردن آن ها داشته باشند و با انجام این کار، عدم تعادل در اقتصاد را اصلاح کنند. با توجه به ساخت کینز از این نظریه به اصطلاح کلاسیک، اگر تقاضای کل در اقتصاد کاهش یابد، در نتیجه ضعف در تولید ایجاد می‌شود.

و مشاغل باعث کاهش قیمت ها و دستمزدها می شود. سطح پایین تر تورم و دستمزد کارفرمایان را ترغیب می کند که سرمایه گذاری کنند و افراد بیشتری را به کار گیرند و باعث تحریک اشتغال و احیای رشد اقتصادی شود. کینز معتقد بود که عمق و تداوم رکود بزرگ، با این حال، این فرضیه را به شدت مورد آزمایش قرار داد.
کینز در کتاب خود، نظریه عمومی اشتغال، بهره و پول و سایر آثار، بر ضد نظریه کلاسیک خود استدلال کرد که در دوران رکود، بدبینی تجاری و برخی ویژگی‌های اقتصاد بازار، ضعف اقتصادی را تشدید می‌کند و باعث کاهش بیشتر تقاضای کل می‌شود.
به عنوان مثال، اقتصاد کینزی این تصور را که برخی از اقتصاددانان دارند مبنی بر اینکه دستمزدهای پایین می‌تواند اشتغال کامل را احیا کند، مخالفت می‌کند، زیرا منحنی‌های تقاضای نیروی کار مانند هر منحنی تقاضای عادی دیگر شیب رو به پایین دارند. در عوض او استدلال کرد که کارفرمایان کارمندانی را برای تولید کالاهایی که قابل فروش نیستند اضافه نخواهند کرد زیرا تقاضا برای محصولات آنها ضعیف است. به طور مشابه، شرایط بد تجاری ممکن است باعث شود شرکت ها به جای استفاده از قیمت های پایین تر برای سرمایه گذاری در کارخانه ها و تجهیزات جدید، سرمایه گذاری سرمایه خود را کاهش دهند. این امر همچنین باعث کاهش هزینه های کلی و اشتغال می شود.

اقتصاد کینزی و رکود بزرگ

اقتصاد کینزی گاهی اوقات به عنوان “اقتصاد افسردگی” شناخته می شود، زیرا نظریه عمومی کینز در دوران رکود عمیق نه تنها در سرزمین مادری او در انگلستان بلکه در سراسر جهان نوشته شد. کتاب معروف 1936 از درک کینز از وقایع رخ داده در دوران رکود بزرگ مطلع شد، که کینز معتقد بود نمی‌توان آن را با تئوری کلاسیک اقتصادی توضیح داد، همانطور که او آن را در کتابش به تصویر کشیده است.
سایر اقتصاددانان استدلال کرده بودند که در پی هر گونه رکود گسترده در اقتصاد، کسب و کارها و سرمایه گذاران که از قیمت های پایین تر نهاده ها به دنبال منافع شخصی خود سود می برند، تولید و قیمت ها را به حالت تعادل برمی گرداند، مگر اینکه از انجام این کار جلوگیری شود. . کینز معتقد بود که به نظر می رسد رکود بزرگ با این نظریه مقابله می کند. تولید کم بود و بیکاری در این مدت همچنان بالا بود. رکود بزرگ کینز را برانگیخت تا در مورد ماهیت اقتصاد متفاوت فکر کند. از این نظریه ها، او برنامه های کاربردی در دنیای واقعی را ایجاد کرد که می تواند پیامدهایی برای جامعه ای در بحران اقتصادی داشته باشد.
کینز این ایده را رد کرد که اقتصاد به حالت تعادل طبیعی باز خواهد گشت. در عوض، او استدلال کرد که به محض وقوع رکود اقتصادی، برای  هر دلیلی، ترس و تیرگی که در بین مشاغل و سرمایه‌گذاران ایجاد می‌کند، تمایل به خودشکوفایی دارد و می‌تواند منجر به دوره‌ای پایدار از فعالیت‌های اقتصادی رکود و بیکاری شود. در پاسخ به این، کینز از یک سیاست مالی ضد چرخه حمایت کرد که در آن، در طول دوره‌های بد اقتصادی، دولت باید برای جبران کاهش سرمایه‌گذاری و افزایش مخارج مصرف‌کننده به منظور تثبیت تقاضای کل، مخارج کسری را انجام دهد.
کینز در آن زمان به شدت از دولت بریتانیا انتقاد کرد. دولت هزینه‌های رفاهی را به شدت افزایش داد و مالیات‌ها را افزایش داد تا بین کتاب‌های ملی تعادل ایجاد کند. کینز گفت این امر مردم را تشویق نمی کند که پول خود را خرج کنند و در نتیجه اقتصاد را بدون تحریک و ناتوانی برای بهبود و بازگشت به وضعیت موفق باقی می گذارد. در عوض، او پیشنهاد کرد که دولت پول بیشتری خرج کند و مالیات ها را کاهش دهد تا کسری بودجه را کاهش دهد، که این امر باعث افزایش تقاضای مصرف کننده در اقتصاد می شود. این امر به نوبه خود منجر به افزایش فعالیت های کلی اقتصادی و کاهش بیکاری می شود.
کینز همچنین از ایده پس انداز بیش از حد انتقاد کرد، مگر اینکه برای هدف خاصی مانند بازنشستگی یا تحصیل باشد. او آن را برای اقتصاد خطرناک می‌دید، زیرا هر چه پول راکدتر باشد، پول کمتری در اقتصاد محرک رشد است. این یکی دیگر از تئوری های کینز بود که برای جلوگیری از رکود اقتصادی عمیق طراحی شده بود.
بسیاری از اقتصاددانان رویکرد کینز را مورد انتقاد قرار داده اند. آنها استدلال می‌کنند که کسب‌وکارهایی که به انگیزه‌های اقتصادی واکنش نشان می‌دهند، تمایل دارند اقتصاد را به حالت تعادل بازگردانند، مگر اینکه دولت با دخالت در قیمت‌ها و دستمزدها از انجام این کار جلوگیری کند و به نظر برسد که بازار در حال خود تنظیمی است. از سوی دیگر، کینز که در حالی می نوشت که جهان در دوره رکود اقتصادی عمیق فرو رفته بود، به تعادل طبیعی بازار چندان خوشبین نبود. او معتقد بود که دولت در ایجاد یک اقتصاد قوی در موقعیت بهتری نسبت به نیروهای بازار قرار دارد.

اقتصاد کینزی و سیاست مالی

اثر چند برابری که توسط دانشجوی کینز، ریچارد کان ایجاد شد، یکی از اجزای اصلی سیاست مالی ضد چرخه کینزی است. بر اساس نظریه کینز در مورد محرک های مالی، تزریق مخارج دولت در نهایت منجر به افزایش فعالیت های تجاری و حتی هزینه های بیشتر می شود. این نظریه پیشنهاد می‌کند که مخارج کل تولید را افزایش می‌دهد و درآمد بیشتری ایجاد می‌کند. اگر کارگران مایل به خرج درآمد اضافی خود باشند، رشد حاصله در تولید ناخالص داخلی (GDP) می‌تواند حتی بیشتر از مقدار محرک اولیه باشد.
بزرگی ضریب کینزی مستقیماً با تمایل حاشیه ای به مصرف مرتبط است. مفهوم آن ساده است. خرج کردن از یک مصرف کننده به درآمد برای یک تجارت تبدیل می شود که پس از آن صرف تجهیزات، دستمزد کارگران، انرژی، مواد، خدمات خریداری شده، مالیات و بازگشت سرمایه گذاران می شود. سپس می توان درآمد آن کارگر را خرج کرد و این چرخه ادامه می یابد. کینز و پیروانش معتقد بودند که افراد باید کمتر پس‌انداز کنند و بیشتر خرج کنند، و این باعث می‌شود که تمایل نهایی آنها به مصرف افزایش یابد تا بر اشتغال کامل و رشد اقتصادی تأثیر بگذارد.
در این نظریه، یک دلار صرف محرک های مالی در نهایت بیش از یک دلار رشد ایجاد می کند. به نظر می‌رسید که این یک کودتا برای اقتصاددانان دولتی بود که می‌توانستند توجیهی برای پروژه‌های مخارج عمومی سیاسی در مقیاس ملی فراهم کنند.
این نظریه پارادایم غالب در اقتصاد دانشگاهی برای چندین دهه بود. در نهایت، اقتصاددانان دیگر، مانند میلتون فریدمن و موری روثبارد، نشان دادند که مدل کینزی رابطه بین پس‌انداز، سرمایه‌گذاری و رشد اقتصادی را نادرست نشان می‌دهد. (4) بسیاری از اقتصاددانان هنوز بر مدل‌های چند برابری تکیه می‌کنند، اگرچه اکثر آنها اذعان دارند که محرک‌های مالی بسیار کمتر است. موثر از مدل ضرب کننده اصلی است.

ضریب مالی که معمولاً با نظریه کینزی مرتبط است یکی از دو ضریب بزرگ در اقتصاد است. ضریب دیگر به ضریب پول معروف است. این ضریب به فرآیند خلق پول اشاره دارد که از سیستم بانکداری ذخیره کسری ناشی می شود. ضریب فزاینده پول کمتر از همتای مالی کینزی خود بحث برانگیز است.

اقتصاد کینزی و سیاست پولی

اقتصاد کینزی بر راه حل های سمت تقاضا برای دوره های رکود متمرکز است. مداخله دولت در فرآیندهای اقتصادی بخش مهمی از زرادخانه کینزی برای مبارزه با بیکاری، اشتغال ناقص و تقاضای پایین اقتصادی است. تأکید بر مداخله مستقیم دولت در اقتصاد، اغلب نظریه پردازان کینزی را در تضاد با کسانی قرار می دهد که برای دخالت محدود دولت در بازارها استدلال می کنند.
نظریه پردازان کینزی استدلال می کنند که اقتصادها به سرعت خود را تثبیت نمی کنند و نیاز به مداخله فعال دارند که تقاضای کوتاه مدت در اقتصاد را افزایش می دهد. آنها استدلال می کنند که دستمزدها و اشتغال برای پاسخگویی به نیازهای بازار کندتر هستند و برای ادامه مسیر نیاز به مداخله دولت دارند. علاوه بر این، آنها استدلال می کنند که قیمت ها نیز به سرعت واکنش نشان نمی دهند، و تنها زمانی که مداخلات سیاست پولی انجام می شود، به تدریج تغییر می کنند و شاخه ای از اقتصاد کینزی به نام پول گرایی را به وجود می آورند.
اگر قیمت‌ها به کندی تغییر می‌کنند، این امکان استفاده از عرضه پول را به عنوان ابزار و تغییر نرخ‌های بهره برای تشویق استقراض و وام‌دهی فراهم می‌کند. کاهش نرخ بهره یکی از راه هایی است که دولت ها می توانند به طور معناداری در سیستم های اقتصادی مداخله کنند و از این طریق مصرف و هزینه های سرمایه گذاری را تشویق کنند. افزایش تقاضای کوتاه مدت ناشی از کاهش نرخ بهره سیستم اقتصادی را تقویت می کند و اشتغال و تقاضا برای خدمات را احیا می کند. فعالیت اقتصادی جدید سپس رشد و اشتغال را تغذیه می کند.
نظریه پردازان کینزی معتقدند بدون مداخله، این چرخه مختل می شود و رشد بازار ناپایدارتر و مستعد نوسانات بیش از حد می شود. پایین نگه داشتن نرخ بهره تلاشی برای تحریک چرخه اقتصادی از طریق تشویق مشاغل و افراد به استقراض بیشتر پول است. سپس پولی را که قرض می کنند خرج می کنند. این هزینه های جدید اقتصاد را تحریک می کند. با این حال، کاهش نرخ بهره همیشه مستقیماً به بهبود اقتصادی منجر نمی شود.

اقتصاددانان پول‌گرا بر مدیریت عرضه پول و کاهش نرخ بهره به عنوان راه‌حلی برای مشکلات اقتصادی تمرکز می‌کنند، اما عموماً سعی می‌کنند از مشکل مرز صفر اجتناب کنند. با نزدیک شدن نرخ بهره به صفر، تحریک اقتصاد از طریق کاهش نرخ بهره کمتر موثر می شود، زیرا انگیزه سرمایه گذاری را کاهش می دهد تا صرفاً پول نقد یا بسته های جایگزین مانند اوراق خزانه کوتاه مدت را ببندد. دستکاری نرخ بهره ممکن است دیگر برای ایجاد فعالیت اقتصادی جدید کافی نباشد، اگر نتواند سرمایه گذاری را تحریک کند، و تلاش برای بهبود اقتصادی ممکن است به طور کامل متوقف شود. این یک نوع تله نقدینگی است.
زمانی که کاهش نرخ بهره نتواند نتایجی را به همراه داشته باشد، اقتصاددانان کینزی استدلال می‌کنند که باید از استراتژی‌های دیگری استفاده کرد، در درجه اول سیاست مالی. سایر سیاست های مداخله جویانه شامل کنترل مستقیم عرضه نیروی کار، تغییر نرخ های مالیات برای افزایش یا کاهش عرضه پول به طور غیرمستقیم، تغییر سیاست پولی یا اعمال کنترل بر عرضه کالا و خدمات تا زمان احیای اشتغال و تقاضا است.